از یک آمریکایی، زبان را یاد نمگیریم و از دکتر هلاکویی، نظم را.

مثال اول:

اینترنت پر است از انگلیسی زبان‌هایی که انگلیسی درس می‌دهند با میلیونها دنبال کننده و مخاطب.

مخاطب معمولاً به صورت ناخوداگاه می‌گوید این شخص از مثلاً نیویورک با این لهجه خوب بهترین گزینه برای یاد دادن زبان است.

به هرحال اون دارد به خوبی انگلیسی حرف می‌زند. من هم همین را می‌خواهم پس او می‌تواند به من کمک کند.

به این توجه نمی‌کند که این شخص، حتی هیچ کنترل و حتی درکی از فرآیند یادگیری زبان مادری‌اش را نداشته و هیچگاه مسیر یادگیری یک زبان را طی نکرده و هیچ درکی از چالش های این مسیر ندارد.

همچنین به این توجه نمی‌کند که این شخص هیچ دانشی در زمینه یادگیری زبان دوم که صدها نفر ده‌ها سال است که روی آن کار میکنند ندارد. حتی شاید نداند که چنین رشته‌ای وجود دارد.

این یک مثال در مورد یادگیری زبان بود.

یک مثال دیگر:

اگر دکتر هلاکویی را بشناسید می‌دانید که بسیار منظم است و روی خود کنترل زیادی دارد .

معمولاً وقتی کسی به او زنگ می‌زند و از بی‌نظمی یا موضوعات مرتبط حرف می‌زند، دکتر هلاکویی به او می‌گوید که هر طور که شده باید اراده کنی و یک نظمی به کارهات بدهی.

اما کسی که برای مثال افسرده است یا بسیار بی‌نظم است، اراده بسیار کمی در این زمینه دارد. شاید‌ ده‌ها فاکتور درونی و بیرونی خارج از آگاهی و کنترل او باعث شده باشند که او بی‌نظم باشد.

توصیه دکتر هلاکویی به احتمال زیاد باعث می‌شود که دو بخش از وجود این شخص با هم درگیر شوند: یک بخش مثلاً به اسم هلاکویی درون در نقش یک منتقد درونی، به بخش دیگر می‌گوید تو بی‌عرضه هستی. لیاقتت همین است. هیچوقت هیچی نمی‌شوی.

داخل پرانتز این را بگویم که دکتر هلاکویی خودش می‌گوید که در یک برنامه تلویزیونی ناچار است چنین توصیه‌هایی بکند؛ مخصوصاً برای ده‌ها هزار شنونده دیگر که ممکن است این حرفها برایشان مفید است. اگر در مطب بخواهند کار تراپی و درمانی انجام دهند، همه چیز را جور دیگر به شکلی علمی و اصولی جلو می‌برند.

اما بیشتر ما بر اساس همان روش اول هلاکویی عمل می‌کنیم. تلاش می‌کنیم بر خود حکمرانی کنیم؛ آن هم وقتی که هنوز توان و امکان آن را نداریم.

خلاصه

آنچه در این مثال مدنظرم هست این است که دکتر هلاکویی در آن لحظه میزان آشفتگی ذهن و اصطکاک‌های درونی و تواناییهای پس‌زده شده را در نظر نمی‌گیرد. فرض او این است که این شخص فقط می‌خواهد راه حل را “بداند”. اما می‌دانیم که دانستن به ندرت به کار می‌آید.)

زبان بلد نبودن برای یک آمریکایی که فقط یک زبان بلد است، موضوعی غریبه است. او نمی‌داند مخاطب او در چه شرایط متفاوت و پیچیده‌ای است.

به جز این دو مثال، می‌توان ده ها مثال دیگر ذکر کرد.

الان همه جا پر است از کسانی که به ما می‌گویند باید چکار کنیم اما نه ما را می‌شناسند، نه می‌دانند در چه شرایطی هستیم.

مهم است کسی که قصد دارد راه عبور از یک مسیر را به ماه یاد می‌دهد، دقیقاً بداند که من که هستم، در چه نقطه ای هستم و چه مسیری را باید طی کنم یا حداقل قدم بعدی که باید بردارم چیست.

یا حداقل اگر مطمئن است روشش درست است، باید قدم به قدم از من بازخورد بگیرد ببیند آیا با او همگام و سینک هستم یا نه. آیا دارم نتیجه موردنظر را می‌گیرم یا نه.

پی‌نوشت: می‌توان یک پست نوشت به اسم از یک آمریکایی زبان را یاد می‌گیرم و از دکتر هلاکویی نظم را. آنجا هم می‌توان حرفهای درستی زد اما به نظرم حرفهایی که در سمت مقابل (یعنی همین نوشته) گفت، مفیدتر است.