شش هفت سال پیش انیمیشن Wall E را دیدم و خیلی از دیدن آن لذت بردم. بخش هایی از آن را بارها و بارها دوباره نگاه می کردم. یکی از آن بخشها، بخشهای موزیکال فیلم بود با صدای عجیب لوئیس آرمسترانگ:
چند هفته به طور مداوم آهنگهایش را گوش می دادم. آن روزها دو ساعت در شبانه روز می خوابیدم. صدای alarm گوشی ام، آهنگ Moon River بود:
الان بیشتر از آنکه تجربه محض گوش دادن به این آهنگ را داشته باشم، یاد حال و هوای آن روزها میافتم. دوران شیرینی بود. عملکرد بسیار بالایی داشتم. گاهی بعد از ده ها ساعت کار، میزدم بیرون و راه میرفتم که ذهنم کمی آرام بگیرد.
الان هم که گاهی از ریتم تند و آشفته دنیای امروز که حتی روی موزیک هم اثر گذاشته خسته می شوم، پناه میبرم به چیزهای قدیمی و کلاسیک؛ از جمله این آلبوم آرمسترانگ
از شما چه پنهان، یک احساس طغیان بچگانه هم بهم دست میدهد. از روند موزیک و غلبه پاپ که خسته می شوم، بیشتر سراغ موزیک هایی شبیه به جاز کند و کلاسیک آرمسترانگ می روم.
من هم صداش رو خیلی دوست دارم. صدای ترومپتش هم فوق العاده ست.
آهنگ la vie en rose برای من بهترین اهنگه برای شروع صبح.
احساس قدرت بهت میده حتی اگه آهنگهاش غمگین باشه.
این جنس صدا با این همه حس و موسقی جاز تا جایی که من میدونم بی نظیره