تجربه شخصی: اولین سال بدون افسردگی

مقدمه:

فکر میکنم به طور کلی در اطراف ما آدمها بخشهایی از خودشان را ابراز یا افشا نمی‌کنند اما این کار را بسیار مفید می‌دانم؛ هم برای خودمان هم دیگران.

من فکر می کنم چنین خودافشایی هایی را زیاد انجام داده ام. الان هم قصد دارم چنین کاری بکنم.

من فکر می کنم بیشتر عمرم افسردگی و خواهر برادرهایش (اضطراب و …) را داشته اشم. در مواقعی بسیار وخیم بوده. حتی تا مرز خودکشی رفته؛ شاید مانع که اینکار را نکرده ام این بوده که از ضربه ای که به اطرافیان میخورده میترسیدم.

البته بخشی از من زیر بار چنین کارهایی نمی رود. یعنی حتی اگر آن مانع نگرانی برای دیگران نمی‌بود، آن بخش دیگر (که در آن زمانها نگاهش به روزنه نور انتهای تونل بوده) جلوی اقدام عملی را می‌گرفت.

ولی به هرحال زمانهایی بوده که آرامش بخش ترین چیزی که می توانسته ام تصور کنم، سکون و خلا مرگ بوده. چیزی که در آن زمانها حتی فکرش آرامشبخش هست .

این افسردگی تقریباً همیشگی من ریشه قوی ژنتیکی داشته اما بخش مهمی از آن هم مربوط به چیدمان خانواده و محیطم و بخش دیگری از آن مربوط به پیچیدگی روان خودم بوده.

سایکدلیک

از هفت هشت سال پیش تا الان 15-20 بار تجربه تریپ سایکدلیک داشته ام (سیلوسایبن، کتامین، DMT و …). یک بار با حوصله درباره آن می‌نویسم. اما تا اینجایی که به این موضوع مرتبط است، سایکدلیک اثر قابل توجهی در بهبود افسردگی ام داشت. بخشی از آن مربوط به اثری است که روی مغز دارد اما بخشی از آن را هم می توان در لایه روانی فهمید: در حین این تجربه یک سری گره های روانی باز می شوند و یک سری تابوها و باورهای عمیق می شکنند.

IFS

این نگاه و مدل درمانی (که قبلاً در مورد آن چند مطلب نوشته ام) از اساس همه چیز را برای من دگرگون کرد. نگاهم به خودم، به دیگران و به هر سیستم انسانی دیگری به شدت مبتنی بر مثبت اندیشی، دلسوزی و خیرخواهی شده. توضیح بیشتر این نیاز به زمان بسیار بیشتری دارد. آن را موکول می کنم به زمان مناسبتری

داروی ضد افسردگی

تقریباً 13 ماه پیش به پیشنهاد دوستی و احساس نیاز شدید خودم با روانپزشک صحبت کردم و شروع به مصرف آسنترا و دو داروی مشابه دیگر کردم.

روزهای اول شگفت زده بودم. یعنی این طبیعیه؟ کسایی که افسرده نیستند حال روانی شون اینطوریه؟

سکون و آرامش عجیبی در ذهنم داشتم. انگار همین الان و همین جا، اوضاع خوب بود. آن همه بی قراری و دویدن و خود درگیری و تقلا با یک قرص لعنتی کنار رفت؟

تجربه عجیبی بود.

حالا IFS و تمام درون نگری ها و مشاهدات و مطالعات دیگر اثر چند برابری داشتند. کیفیت زندگی ام، خروجی کارهام، روابطم و همه چیز حتی به گفته دیگران بسیار بهتر شد.

دیگر افسرده نیستم

خلاصه امسال، اولین سالی بود که می توانم بگویم افسرده نیستم و برای کسی که این همه سال افسرده بوده، تجربه بسیار شگفت انگیزی است.

البته همیشه وقتی بعد از زمان طولانی اوضاع بهتر خواهد شد، یک غم را با خودمان حمل می کنیم؛ غمی که یک سوگواری است برای رنج هایی که کشیده ایم، آسیبها و سختی هایی که به دیگران تحمیل کرده ایم و زمانی که از دست داده ایم. ولی خوب زندگی همین است. انگار همه چیز همانطور بوده که باید می بوده..

(این نوشته را به تدریج تکمیل می کنم)