سختی‌ها و الزامات شروع وبلاگ نویسی و کنار گذاشتن همه آنها

سالهاست قصد دارم وبلاگ نویسی رو شروع کنم. در یه مقاطعی هم به شکل پراکنده اینکار رو کردم اما عادتم نشده. به دلایل زیاد. دوست دارم سریع به تعدادی از این دلایل یا بهتره بگم موانع اشاره کنم:

• فکر می‌کردم اگه بخواهم وبلاگ نویسی کنم اول باید یه زیرساخت فنی زیبا و خوب براش بسازم.
  • یه مدت می‌گفتم کد رایگان درک سیورز (گیت) رو استفاده می‌کنم. ممکنه کار فنی زیادی داشته باشه برای همین به تاخیرش می‌انداختم.
  • و ایده‌های مشابه دیگه
  • راه‌حل: به همین وردپرس بسنده می‌کنم. دامنه و هاستش رو چند سال پیش گرفته بودم و وردپرس رو روش نصب کرده بودم. حتی دنبال قالب مناسب نمی‌گردم. حتی همین چند قالبی که دارم رو هم فعال نمی‌کنم (از جمله انفولد). در مخزن قالب‌های وردپرس سرچ می‌کنم minimal و از سه تای اول، یکی را انتخاب می‌کنم. این از این. اصلاً سرچ هم نمی‌کنم. همین تم ۲۰۲۰ وردپرس رو استفاده می‌کنم.
• فکر می‌کردم باید برای هر پست زیاد وقت بگذارم. یکی دو نفر به ذهنم می‌آمدند که اینها ممکن است به وبلاگ من سر بزنند. خودتان می‌دانید چنین فکرهایی تا کجا می‌تونه کار رو سخت بکنه.
  • راه حل: مهم نیست مخاطبم کیه. حداقل الان. فقط می‌نویسم. یا نه. یکی از همین دوستانی که گاهی باهاشون حرف می‌زنم رو به عنوان مخاطب در نظر می‌گیرم. این هم حل شد.
• باید با لحن و زبان درست بنویسم. اینکه در حین فکر کردن و تایپ سریع (بله تایپم خیلی سریعه) توقف کنم، کلمه ای رو پاک کنم یا حتی مدام Alt+Shift+F2 رو بزنم برام خیلی سخته و باعث میشه خیلی از چیزهایی که می‌خوام سریع تایپ‌شون کنم از ذهنم خارج بشن یا حوصلم سر بره.
  • راه حل: حداقل فعلاً توجهی به درست نوشتن و رعایت یه سری نکات ویرایشی و نگارشی و … رو نادیده می‌گیرم. اینها رو در طول مسیر کم کم درست می‌کنم.
    • “را” رو “رو” می‌نویسم. گاهی نیم فاصله رو رعایت نمی کنم. در اینجا از همین ui و li های html ی استفاده می کنم و به این فکر نمی کنم که شاید اینو بشه بهتر و قشنگتر نوشت و ده ها مورد مشابه.
• فکر می کردم اگه در حین یا کمی بعد از نوشتن متوجه اشتباهی شدم باید درستش کنم.
  • من معمولاً وقتی دارم حرف می زنم یا می شنوم خودم متوجه اشتباه موجود در حرفهام می‌شوم. خیلی وقتها به این دلیل کم حرف می زنم یا نمی‌نویسم. بخشیش مربوط به کم سوادی من هست. بخشیش هم مربوط به کندی ذهنم (که یکی از ویژگی‌هام هست. هم مزیته هم ایراد). اما بخشیش (که اینجا مدنظر من هست) طبیعیه.
    • راه حل این مورد آخری: سریع می‌نویسم و می پذیرم که این حرفها و نوشته‌ها ممکنه اشتباهات متعددی داشته باشند. تا وقتی اصل حرفی که می‌خوام بزنم کمی ارزشمند باشه (به گمان خودم) می‌نوسیم و منتشرش می‌کنم و سریع می‌رم به بقیه کارهام می‌رسم.
• فکر می‌کردم باید برای وبلاگ نویسی وقت بگذارم. وقت زیاد.
  • راه حل: گاهی مثل الان که یهویی حرفم گرفت، یا هر وقت احساس کردم باید چیزی را بنویسم که از ذهنم خارج شود، یا بنویسم که چند بار برای چند نفر تکرار نکنم میام اینجا می‌نویسم. سریع. می‌نویسم و می‌روم. مثل الان.
• فکر می‌کردم که … چرا دارم تلاش می‌کنم این لیست رو کامل کنم؟ بخشی از وجود می‌خواد می‌خواد این لیست رو کامل کنه یا برگرده و این متن رو اصلاح کنه. بخشی از من می‌خواد منتشرش نکنه. اما بخشی از وجودم که به نظر درست تر می‌یاد میگه سخت نگیر، اوکیه، هدف اصلی و big picture مهمه. اینکه این مسیر رو شروع کنی. اگه سخت بگیری و تعلل کنی و به هزار روش ترمز بگیری، هزینه سنگینی ممکنه بابت بدی: باز هم وبلاگ نویسی رو به تاخیر میندازی. کاری که خیلی ها (محمدرضا شعبانعلی، درک سیورز، ست گودین، تیم فریس و … گفته ان یکی از مفیدترین و شاید مفیدترین و اثربخش ترین کاری بوده که کرده اند). علاوه بر این گاهی فکر می‌کنم حرفهایی هم برای گفتن دارم. یا چیزهایی برای به اشتراک گذاشتن.

همین. مخلصم:)