محمدرضا شعبانعلی

نوشتن از محمدرضا خیلی برام سخته. ولی چند دقیقه میشینم و تایپ میکنم. بدون وسواس برای گفتن از همه چیز.

پیدا کردن محمدرضا شعبانعلی:

فکر کنم سال ۹۲ بود که در کوی دانشگاه داشتم ریالیتی شو The Apprentice رو میدیم. فکر کنم کسانی که به بیزنس علاقه دارن، این برنامه براشون مفید خواهد بود (علی رغم بی ربط بودن زیاد محتوای اون برنامه به ایران).

در یکی از قسمتها، جورج راس روی negotiation تاکید میکرد. اگه اشتباه نکنم یه کتاب هم در موردش نوشته. اون رو هم کمی ورق زدم.

بعد در دیکشنری انگلیسی به فارسی سرچ کردم. نمیدونستم به فارسی دقیقاً چی میشه. خلاصه سرچش کردم و رسیدم به وبلاگ محمدرضا شعبانعلی.

به نظر آدم جالبی بود. منم همیشه دنبال آدمهایی بودم که یه جوری برام جالبن.

طبق عادت، اینجور وقتها، سوژه م رو زیر رو می کنم.

تاثیر محمدرضا روی من

عجیبه شیفته ش شدم.

بزرگترین دستاورد محمدرضا شعبانعلی برای من، تاثیر عجیبی بود که روی من گذاشت.

از شما چه پنهان، اون زمان (قبل از پیدا کردن محمدرضا) کم کم به این نتیجه رسیده بودم که بهتره سمت بیزنس و موفقیت و اینها برم. کمی از کتاب خواندن و تنهایی و … دلسرد شده بودم.

یکی از فایده های محمدرضا این بود که دوباره برگشتم به این وادی (نمیخام ژست کتابخون بودن بگیرم. هیچوقت اونطوری که میخواستم کتابخون نبودم. اعتراف میکنم خیلی کمتر از چیزی که یه سری از اطرافیانم فکر میکنن کتاب میخونم. البته فکر کنم زیاد عمیق میشم توی کتابها)

دستاورد دومی که برام داشت، حالت خلسه و فلویی بود که شبهای زیادی با خوندن و شنیدن حرفهاش داشتم. من زیاد تجربه های عمیق و شگفت انگیز نداشته ام اما این یکی از بهترین تجربه هامه. توصیف اون حس و حال و سر مستی برام خیلی سخته.

میتونم ساعتها در مورد فلان نوشته و فلان فایل صوتی و حتی فلان برخورد و رفتارش صحبت کنم که چقدر روم تاثیر گذاشته و بهم کیف داده.

محمدرضا تاثیر منفی هم روی من داشت

خلاصه محمدرضا اساسی تغییرم داد. تشنه چنین تغییری هم بودم.

هر چند محدودیتها و سقفهای شیشه ای ذهنم و محیطم، نگذاشتن خیلی جلو برم.

بعداً یه مدتی از محمدرضا دور شدم و حتی دافعه پیدا کردم. نه نسبت به محمدرضا که برام بسیار عزیز و بزرگ و والاست؛ بلکه نسبت به نوع تاثیری که محمدرضا روی من گذاشت.

همچنین روی بقیه بچه‌هاش (مثلاً به خاطر ژست متممی گرفتن با یه سری انگیزههای پنهان سطحی و در حالیکه در عمل اصلاً نه مدل ذهنی محمدرضا رو داشتن نه شبیه اون رفتار میکردن. مفصله. بعدا در موردش دوست دارم حرف بزنم)

فعلاً در مورد تاثیر منفیش روی خودم صحبت میکنم.

در واقع یه تاثیر محمدرضا و امثال اون این بود که جنبه کمال طلب (از نوع ناسالم) و inner critic های من رو تقویت می کرد. یعنی هر چقدر محمدرضا رو بهتر میشناختم از خودم بیشتر ناراضی میشدم.  حتماً در نوشته دیگری در این مورد مینویسم.

بعداً با حل این موضوع و پذیرش بعضی از محدودیتها و تفاوتها، توی ذهنم رابطه بهتری باهاش قرار گرفتم.

در چند مورد هم حسابی نامیدش کردم. با ناکارآمد ترین بخشهام رفتار کردم.

نکته دیگه این بود که من در آن زمان مشکلات زیادی داشتم به همین دلیل بیشتر به رواندرمانگر نیاز داشتم تا همچین معلم و الگویی.

من باید ضعیفترین بخشهام رو درمان میکردم نه اینکه بخش های سالمم رو تقویت کنم یا به منتقد و سرزنشگر درونم رو مجهز کنم به حرفها و نگاه محمدرضا. اون موقع دیگه زورم بهش نمیرسه و میشم یه آدم ناقصِ تنبلِ کم ارزشِ بازنده.

در مجموع، محمدرضا، برای من یک موهبت بود

خیلی وقتها ممکنه از بدشانسی ها و شکست ها و نداشتن الگو و … گله کنم.

اما برعکسش هم وجود داره. من خودم رو عجیب خوش شانس میدونم که با محمدرضا شعبانعلی شدم.

اگه محمدرضا رو بگذارم توی یه کفه ترازو، خیلی از مصائب و بدبیاری ها و زخمها رو میتونم بگذارم در کفه دیگر تا برابر بشن.

اینجور آدمها میدونن که در زمانهای حساس چه تاثیرهای عجیبی روی دیگران گذاشته اند؟ شک دارم.

وبلاگ محمدرضا شعبانعلی